โรคอ้วน โรคอ้วนปัจจัยทางพันธุกรรมประมาณ 30 เปอร์เซ็นต์ การสำรวจทางระบาดวิทยาพบว่า บางคนที่เป็นโรคอ้วนแบบธรรมดา มักเป็นโรคในครอบครัว ทั้งพ่อและแม่เป็นโรคอ้วน คนที่อ้วนแบบธรรมดา จะมีบุตรมากกว่าคนที่เกิดมากับพ่อแม่ที่มีน้ำหนักปกติถึง 8 ครั้ง ได้มีการสำรวจตามยาวของเด็ก 1333 คนที่เกิดระหว่างปี 2508 ถึง 2513 พบว่าผู้ปกครองคนหนึ่งเป็นโรคอ้วนและลูกๆ ของพวกเขาโตขึ้น อัตราส่วนแปลกๆ ของพวกเขาก็เกินอัตราส่วนปกติ
เด็กอ้วนอายุ 1 ถึง 2 ปีเป็นโรคอ้วนมากขึ้น วัยผู้ใหญ่ตอนต้นที่ 1 ถึง 5 ปี ปัจจัยทางจิตเวชประมาณ 30 เปอร์เซ็นต์เป็นที่ทราบกันว่า นิวเคลียสของเส้นประสาทมี 2 คู่ที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการกินในมวลร่างกายของมนุษย์ ดย 1 คู่คือ หลอดเลือดแดง หรือที่เรียกว่า ศูนย์กลางความอิ่มอีกคู่คือ กลุ่มนิวเคลียสหรือเรียกอีกอย่างว่า ศูนย์ความหิว เมื่อศูนย์ความอิ่มตื่นเต้น รู้สึกอิ่ม ไม่ยอมกินและเมื่อถูกทำลาย
ความอยากอาหารจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก เมื่อศูนย์ความหิวอยู่ ตื่นเต้น ความอยากอาหารจะรุนแรง เมื่อถูกทำลายก็จะมีอาการเบื่ออาหาร ทั้งสองควบคุมซึ่งกันและกัน และจำกัดซึ่งกันและกัน อยู่ในสภาวะสมดุลแบบไดนามิก ภายใต้สภาวะทางสรีรวิทยา เพื่อควบคุมความอยากอาหาร ภายในช่วงปกติและรักษาน้ำหนักให้เป็นปกติ
เมื่อไฮโปทาลามัสมีรอยโรค โดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมาของการอักเสบเช่น เยื่อหุ้มสมองอักเสบ เยื่อหุ้มสมองอักเสบภายหลัง การบาดเจ็บ เนื้องอกและการเปลี่ยนแปลงทางพยาธิวิทยาอื่นๆ ทำให้เกิดโรคอ้วน ในทางตรงกันข้าม เมื่อนิวเคลียส ช่องท้องถูกทำลาย การทำงานของนิวเคลียสของไฮโปทาลามัส จะค่อนข้างสมาธิสั้นและเบื่ออาหาร ทำให้น้ำหนักลดลง เนื้อเยื่อเส้นประสาทระดับสูง
มีการเชื่อมต่อทางกายวิภาคอย่างใกล้ชิด เซลล์หลังยังสามารถควบคุมศูนย์ให้อาหารเพื่อระดับหนึ่ง อุปสรรคเลือดและสมองที่มลรัฐค่อนข้างอ่อนแอ ลักษณะทางกายวิภาคนี้ ทำให้ปัจจัยที่ออกฤทธิ์ทางชีวภาพต่างๆ ในเลือดเคลื่อนที่ไปที่นั่นได้ง่าย ซึ่งมีผลกระทบต่อพฤติกรรมการกินอาหาร ปัจจัยเหล่านี้ได้แก่ กลูโคส กรดไขมันอิสระ นอร์เอปิเนฟริน โดปามีน เซโรโทนิน อินซูลินเป็นต้น
นอกจากนี้ ปัจจัยทางจิตมักส่งผลต่อความอยากอาหาร การทำงานของศูนย์อาหารจะถูกจำกัดโดยสภาวะจิตใจ เมื่อจิตมีความเครียดมากเกินไป เส้นประสาทถูกกระตุ้นหรือเส้นประสาท ของเซลล์ระบบประสาทอัตโนมัติถูกกระตุ้น โดยเฉพาะตัวรับเด่น ความอยากอาหารจะถูกระงับ เมื่อเส้นประสาทวากัสตื่นเต้น และการหลั่งอินซูลินเพิ่มขึ้น ความอยากอาหารมักมีปฏิกิริยามากกว่าปกติ และนิวเคลียสส่วนกลางและหลัง เป็นศูนย์กลางของเส้นประสาท
นิวเคลียสเป็นศูนย์กลางของเส้นประสาทกระซิก ซึ่งทั้งสองอย่างนี้ มีบทบาทสำคัญในการเกิดโรคของโรคนี้ ภาวะอินซูลินในเลือดสูงประมาณ 30 เปอร์เซ็นต์ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา บทบาทของภาวะอินซูลินในเลือดสูง ในการเริ่มเป็นโรคอ้วนได้ดึงดูดความสนใจ โรคอ้วน มักเกิดขึ้นร่วมกับภาวะอินซูลินในเลือดสูง แต่เชื่อกันโดยทั่วไปว่า ภาวะอินซูลินในเลือดสูง ทำให้เกิดโรคอ้วนและภาวะอินซูลินในเลือดสูง
การหลั่งอินซูลินของคนอ้วนมีประมาณ 3 เท่าของคนปกติ อินซูลินมีผลอย่างมากต่อการสะสมไขมัน บางคนเชื่อว่า อินซูลินสามารถใช้เป็นตัวบ่งชี้มวลไขมันทั้งหมดได้ และในระดับหนึ่ง ก็สามารถใช้เป็นปัจจัยติดตามโรคอ้วนได้ บางคนเชื่อว่าความเข้มข้นของอินซูลินในพลาสมา มีความสัมพันธ์เชิงบวกอย่างมีนัยสำคัญกับมวลไขมันทั้งหมด
เนื้อเยื่อไขมันสีน้ำตาลผิดปกติประมาณ 5 เปอร์เซ็นต์ เนื้อเยื่อไขมันสีน้ำตาลเป็นเนื้อเยื่อไขมันชนิดหนึ่ง ที่เพิ่งถูกค้นพบในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มันสอดคล้องกับเนื้อเยื่อไขมันสีขาว ส่วนใหญ่กระจายอยู่ใต้ผิวหนังและรอบๆ อวัยวะภายใน ช่วงการกระจายของสีน้ำตาล เนื้อเยื่อไขมันมีจำกัด และกระจายอยู่เฉพาะในระหว่างสะบัก หลังคอ รักแร้ เมดิแอสตินัมและรอบไต
เนื้อเยื่อมีลักษณะเป็นสีน้ำตาลอ่อน โดยมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในปริมาตรเซลล์ เนื้อเยื่อไขมันสีขาวเป็นรูปแบบหนึ่งของการเก็บพลังงาน ร่างกายเก็บพลังงานส่วนเกินไว้ในรูปของไขมันที่เป็นกลาง เมื่อร่างกายต้องการพลังงาน ไขมันที่เป็นกลางในเซลล์ไขมัน จะถูกไฮโดรไลซ์และใช้งาน ปริมาณของเซลล์ไขมันสีขาวจะเปลี่ยนแปลงมากขึ้นด้วย ปล่อยและกักเก็บพลังงานใหญ่
เนื้อเยื่อไขมันสีน้ำตาล เป็นอวัยวะที่เกิดจากความร้อนชนิดหนึ่งกล่าวคือ เมื่อร่างกายรับประทานอาหาร หรือถูกกระตุ้นโดยความเย็น ไขมันในเซลล์ไขมันสีน้ำตาลจะเผาผลาญ ซึ่งเป็นตัวกำหนดระดับการเผาผลาญพลังงานของร่างกาย สองเงื่อนไขข้างต้นเรียกว่า อาหารการเหนี่ยวนำให้เกิดเทอร์โมจีนีซิส ซึ่งเหนี่ยวนำให้เกิดความเย็น หน้าที่ของโปรตีนพิเศษนี้ ได้รับผลกระทบจากหลายปัจจัย
อ่านต่อเพิ่มเติม ::: ปีแสง คือระยะทาง2242จะมีเนื้อหาสำคัญอะไรบ้าง
